Në zonën e piritit, norma për çdo grup pune,  ishte 7 vagonë. Pra dy vagonistët, që kishte grupi, duhet të mbushnin 7 vagonë mineral.  Sipas dëshmisë së ish të burgosurit Shkëlqim Abazi, një vagon donte  afërsisht 200 lopata pirit për tu mbushur. Një lopatë pirit peshonte nga 18 deri në 25 kg. Sipas një mesatareje, një vagon merrte përafërsisht 3 600 kg mineral piriti.  Sipas përllogaritjes, të dy vagonisët e grupit, duhet të ngarkonin 7 vagonë, pra  25. 200  kg. mineral në çdo turn, ose seicili nga 12 600 kg. mineral.  Imagjinoni rutinën e përditshme, me këtë punë skllavëruese, një njeri që ngarkonte me krahë çdo ditë 12.600 kg. mineral!

Veç procesit tmerrësisht të vështirë të nxjerrjes së këtij minerali, galeritë e piritit ishin shumë më të rrëzekshme se ato të bakrit. Terreni  ishte shumë i paqëndrushëm për shkak të përbërjes së mineralit (si rërë acide), ndaj edhe shembjet në galeritë e pritit ishin shumë të shpeshta. Po ashtu ambjenti acid e vështirësonte disafish punën. Pikat e acidit, që pikonin pandërprerë në galeri,  përveçse gërryenin dhe digjnin lëkurën e pambrojtur të të burgosurve, gërryenin dhe shkatërronin edhe shinat, ku të burgosurit duhet të shtynin vagonët. Kjo e vështirësonte disa fish procesin e  shtyrjes së vagonit për rreth një kilometër, në vajtje e në kthim.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë  galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius.  Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Në periudha të caktuara, kur disiplina në kamp bëhej më e egër dhe të burgosurit revoltoheshin më tepër, edhe dhuna  dhe ndëshkimet shtoheshin. Në këto raste, kur ndëshkoheshin shumë të burgosur njëherësh, në biruca futeshin deri në  6 apo 7 të burgosur bashkë në një qeli, të cilët duke pasur parasysh hapësirën tepër të ngushtë të birucave, nuk arrin as të uleshin e as të shtrinin këmbët.

Kamp-burgu i Spaçit kishte një infermieri  me 8 shtretër. Kjo infermieri ishte menduar të përmbushte gjithë nevojat shëndetësore të kampit. Por, referuar disa periudhave kur fluksi i të sëmurëve ishte i lartë, ( të plagosur në aksidente, të ftohur, të helmuar nga ushqimi, apo gazet e nëntokës në galeri, sëmundje kronike, apo edhe shumë shqetësime të tjera shëndetësore ), infermieria nuk përmbushte as nevojat më minimale që kishin të burgosurit.

Amortizimi i galerive, ishte nji prej pengesave të mëdha të procesit të punës së të burgosurve dhe shpesh në dëshmitë e tyre ata thonë se vështirësia më e madhe ishte të ngrije një vagon, kur ndodhte që të dilte nga shinat dhe të rrëzohej. I burgosuri detyrohej ta ngrinte i vetëm vagonin me forcën e shpatullave dhe pasi e rivendoste në shina e mbushte nga e para me mineralin e derdhur përtokë.

Pasditja në kamp, për të burgosurit e turnit të parë,  vijonte pas apelit me atë që quhej edukim ideologjik. Në biblitekën e kampit, bëhej leximi i shtypit dhe i literaturës së PPSH-së. Në shumë dëshmi mësojmë se ky proces zgjaste nga ora  17¹⁰ – 19^30. Për të burgosurit e ndërgjegjes, kjo ishte një tjetër formë dhune psikologjike.