Në zonën e bakrit norma ditore, ishte po ashtu 7 vagonë. Duke qenë se një lopatë me mineral bakri peshonte më pak se ajo e piritit, puna rezultonte pak më e lehtë në këto zona. Po ashtu kushtet klimaterike në galeritë e bakrit ishin më të qëndrushme dhe nuk kishte luhatje të mëdha temperaturash si në zonën e piritit. Sipas të njëjtës përllogaritje,  sasia që një i burgosur ngarkonte me krahë çdo ditë, dhe shtynte vagogët dhe i zbrazte në trimozhë,  përkonte me 8 400 kilogramë bakër  në çdo turn.

Rutina e punës ishte po ashtu e njëjtë edhe në zonën e bakrit. Në fillim nxirrnin mineralin me vagonë nga fronti i punës, ku kishte ndodhur shpërthimi, pastronin  inertet, dhe pastaj vishej me armaturë  fronti i pastruar,  dhe shpoheshin vrimat për të plasur mineralin për turnin që do të vinte pas tyre.

Referuar pamjeve të rralla, që mundën të filmoheshin pas rënies së diktatyurës, në fillim të fiteve ’90-të, kampi i Spaçit kishte këtë pamje.  Të burgosurit e fundit politik u larguan nga ky kamp  në qershor të vitit 1990.

Në zonën e piritit, norma për çdo grup pune,  ishte 7 vagonë. Pra dy vagonistët, që kishte grupi, duhet të mbushnin 7 vagonë mineral.  Sipas dëshmisë së ish të burgosurit Shkëlqim Abazi, një vagon donte  afërsisht 200 lopata pirit për tu mbushur. Një lopatë pirit peshonte nga 18 deri në 25 kg. Sipas një mesatareje, një vagon merrte përafërsisht 3 600 kg mineral piriti.  Sipas përllogaritjes, të dy vagonisët e grupit, duhet të ngarkonin 7 vagonë, pra  25. 200  kg. mineral në çdo turn, ose seicili nga 12 600 kg. mineral.  Imagjinoni rutinën e përditshme, me këtë punë skllavëruese, një njeri që ngarkonte me krahë çdo ditë 12.600 kg. mineral!

Veç procesit tmerrësisht të vështirë të nxjerrjes së këtij minerali, galeritë e piritit ishin shumë më të rrëzekshme se ato të bakrit. Terreni  ishte shumë i paqëndrushëm për shkak të përbërjes së mineralit (si rërë acide), ndaj edhe shembjet në galeritë e pritit ishin shumë të shpeshta. Po ashtu ambjenti acid e vështirësonte disafish punën. Pikat e acidit, që pikonin pandërprerë në galeri,  përveçse gërryenin dhe digjnin lëkurën e pambrojtur të të burgosurve, gërryenin dhe shkatërronin edhe shinat, ku të burgosurit duhet të shtynin vagonët. Kjo e vështirësonte disa fish procesin e  shtyrjes së vagonit për rreth një kilometër, në vajtje e në kthim.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë  galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius.  Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Spiunimet në ambjentet e kampit ishin nje prej fenomeneve më të përhapura në Spaç, sikurse edhe në të gjithë burgjet e komunizmit. Spiunët ishin të burgosur, që komanda e burgut i infiltronte ne dhomat, ku kerkonte të vilte informacion mbi aktivitetin e të burgosurve të caktuar. Ata i mblidhnin informcacionet dhe i raportonin tek  operativi i burgut (punonjës i strukturave të Sigurimit të Shtetit,  në ambjentet e kampit). Këto raportime  shërbenin shpesh për të ridënuar të burgosur, që ishin në prag të lirimit. Këto personana mbanin në vëshgim një të burgosur të tillë  dhe kjo detyrë ju caktohej direkt nga operativi i kampit. Të infiltruarit shpesh vendoseshin në të njëjtën dhomë fjetjeje me të burgosurin që mbanin nën survejim.

Në vitet e para të funksionimit të kampit të Spaçit, apeli mbahej në sheshin pranë fjetoreve dhe barakës së kovaçit.  Ndërsa më vonë në taracën e ndërtuar mbi banjot. Skica tregon vendin e dytë të apelit, ku mblidheshion të burgosurit e Spaçit. Pasi banjot ishin rindërtuar dhe bëre me tarracë, dy palë shkallë  sherbenin për tu ngjitur në atë hapësirë, ku grumbullohehsin të burgposurit për të bërë apelin. Edhe këtu, të dënuarit  jo rrallë herë, mbaheshin dy deri në tre orë,  në diell, shi apo borë,  derisa policët të kryenin  verifikimet e tyre për seicilin të burgosur.