Në zonën e bakrit norma ditore, ishte po ashtu 7 vagonë. Duke qenë se një lopatë me mineral bakri peshonte më pak se ajo e piritit, puna rezultonte pak më e lehtë në këto zona. Po ashtu kushtet klimaterike në galeritë e bakrit ishin më të qëndrushme dhe nuk kishte luhatje të mëdha temperaturash si në zonën e piritit. Sipas të njëjtës përllogaritje,  sasia që një i burgosur ngarkonte me krahë çdo ditë, dhe shtynte vagogët dhe i zbrazte në trimozhë,  përkonte me 8 400 kilogramë bakër  në çdo turn.

Rutina e punës ishte po ashtu e njëjtë edhe në zonën e bakrit. Në fillim nxirrnin mineralin me vagonë nga fronti i punës, ku kishte ndodhur shpërthimi, pastronin  inertet, dhe pastaj vishej me armaturë  fronti i pastruar,  dhe shpoheshin vrimat për të plasur mineralin për turnin që do të vinte pas tyre.

Pasditja në kamp, për të burgosurit e turnit të parë,  vijonte pas apelit me atë që quhej edukim ideologjik. Në biblitekën e kampit, bëhej leximi i shtypit dhe i literaturës së PPSH-së. Në shumë dëshmi mësojmë se ky proces zgjaste nga ora  17¹⁰ – 19^30. Për të burgosurit e ndërgjegjes, kjo ishte një tjetër formë dhune psikologjike.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius. Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Në Spaç, të burgosurit që vdisnin nga aksidentet në minierë, nga sëmundjet, apo që pushkatoheshin në tentativë arratisje nga ushtarët e vendrojave,  nuk ju ktheheshin familjeve. Ata varroseshin nga komanda e kampit, në një vend që ishte mbajtur sekret gjatë viteve të diktaturës dhe pas rënies së regjimit u mësua se ky vendvarrim ishte në Shpal të Mirditës. Në varret e të burgosurve nuk vihej emër por vetëm një numër. Familjarët i kanë gjetur një pjesë të varreve të të afërmve të vdekur në kampin e Spaçit sipas të dhënave të të burgosurit, që futeshin me një shishe të vogël qelqi brenda varrit, pranë kokës së viktimës.

Në birucë, të lejonin vetëm një palë pantallona doku, një këmishë dhe xhaketën e verës. Në darkë vonë, të  burgosurve në izolim, ju jepnin vetëm një batanije e vjetër, të cilën jua merrnin sërish në mëngjes. Të veshur hollë dhe me një batanije po të hollë e të grisur, ata duhet ti bënin ballë të ftohtit të hidhur disa gradë nën zero.