Kjo është një pamje e mensës së të burgosurve në vitet ’70-të. Pasi kryenin ritet e mëngjesit në tualet, të burgosurit që nisnin turnin e parë, nxitonin të vinin në mensë për të ngrënë mëngjesin e  për tu nisur për në punë.   Më orën 6:00 të gjithë të burgosurit që do të punonin turni i parë, duhet të kishin mbaruar ngrënien e mëngjesit  dhe të ishin gati për tu nisur drejt galerive. Për turnin e parë, që punonte në minierë,  mëngjesi ishte supë me perime sipas stinës dhe ndonjëherë pak mish. Por kjo menu nuk aplikohej për ata që punonin në sipërfaqe apo në sektorët mbështetës, pasi ata kishin një dietë më të varfër dhe mishi për ta nuk jepej pothuajse asnjeherë.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius. Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Nëse një i dënuar ishte duke kryer ditët e fundit të dënimit të tij, ai nuk ishte asnjëherë i sigurt se do të lirohej vërtet. Në Spaç kishte ndodhur shpesh herë që të dënuarit të arrestoheshin brenda në kamp, të dërgoheshin në hetuesi në Degëm e Brendshme të Rreshenit dhe të gjykoheshin për akuza nga më të ndryshmet, si tentativë arratisje, agjitacion e propagandë, për dhunë  ndaj  komandës së burgut etj. Akuzat pothuajse gjithmonë ishin të sajuara dhe provat  të mbledhura nga spiunët brenda në kamp. Ridënimet më të shpeshta ishin për agjitacion e propagandë.

Në kampin e Spaçit, ka ekzistuar edhe një dyqan, një godinë 4m X 4m, që ishte pranë barakës së kovaçit.  Të burgosurit, duke iu referuar emrit të shitësit  e quanin dyqani i Ndues.  Dyqani ishte shtetëror, ndërsa shitësi, ishte i lirë dhe  vinte çdo ditë në kamp, për të bërë punën që i ishte caktuar. Në dëshminë e Shkëlqim Abazit  thuhet se “…në Revoltën e Spaçit të burgosurit politikë morën përsipër që mos të preket dyqani,  qoftë edhe po të  vdisnin për bukë njerëzit.  Kanë lënë roje që e ruanin rreth e përqark se mund të kishte ndonjë që mund ta sulmonte. Pra nuk është prekur“.

Në dyqan zakonisht tregtoheshin produkte ushqimore: sheqer, miell, oriz, vaj. Kishte po ashtu  edhe  pak mjete kancelarike si: laps, stilolaps, ndonjë fletore, zarf, etj.

Por si blinin të burgosurit, ku paratë fizike nuk lejoheshin në kamp? Shkëqim Abazi shpjegon në dëshminë e tij:  “Ne nuk kishim lekë, lekë fizikë. Ne kishim lekë, imagjinarë, nëse mund të themi kështu. Lekët tona ekzistonin në zyrën e llogaritarit, i cili shënonte paratë që  fitonin vetë të burgosurit me punë, ose edhe ato që sillnin familjarët. Deri më 1972 ishte në fuqi ligji që “puno sa të duash ti, shuma më e madhe që do të marrësh do të jetë deri në 180 lekë të vjetër”. Llogaritari mbante shënim  të ardhurat që ishin grumbulluar për çdo të burgosur. Para se të shkoje në dyqan do bëje porosinë tek llogaritari: dua 1 kg sheqer, 1 kg vaj, 1 kg makarona dhe ai të jepte një kupon. Hapte regjistrat atje dhe shikonte: Shkëlqim Abazi ka, po themi, 1 000 lekë. Nga 1 000 lekë do t’i zbresim 500 lekë. Dhe ngelen 500 lekë. Po të mos kishe s’të jepte kupon ai. Pra ky ishte leku që përdornim ne, kuponi..”.

Nisja për në punë për turnin e parë  bëhej në orën 6 e 30 minuta, pasi numëroheshin nga policët në portën e daljes  nga kampi, diku në krah të fjetoreve, të burgosurit viheshin rresht, shpesh jo të rregullt dhe gjarpëronin  të përpjetën drejt zonave minerale, ku ishte caktuar të punonte brigada e tyre. Brigadat ishin të ndara sipas fluksit të të burgosurve në kamp.  Në disa periudha të funksionimit të kampit të Spaçit, kishte edhe 50 të burgosur në një brigadë e ndonjëherë numri shkonte edhe 65 të burgosur. Ata vijonion rrugën deri në hyrjen e galerisë, ku ishin caktuar për të punuar.