Nëpër fjetore, mes të burgosurve qarkullonin fshehurazi vepra të përkthyera në shqip, që komanda e kampit nuk i lejonte. Ato kopjoheshin e rikopjoheshin dhe të dënuarit i kalonin dorë më dorë për ti lexuar. Po ashtu edhe shkrimtarët dhe poetët e dënuar, kanë qarkulluar poezitë e tyre. Por në kamp shpesh policët bënin kontrolle të imtësishme e nëse kapeshin, ato ishin shkak për ridënime. Ndaj dorëshkrimet përgjithësisht fshiheshin në minierë, në vende të ndryshme, si tubat e ajrimit ose vende të veçanta krijuar nga vetë të burgosurit në armaturën e drunjtë të galerive.   Ish i burgosuri i Spaçit, Filip Janila ka lënë këtë dëshmi për fshehjen e dorëshkrimeve:

“I merrnim këto dhe kur dilnim në punë nga kampi i vogël, ku ishin kapanonet e fjetjes, dilnim te kampi i madh që ishte vendi i punës. Kur futeshim në minierë, brenda nëpër galeri, i fshihnim atje tek armaturat, që i mbushnin armaturat me dru. Atje bënim kutitë me çantë prej kartoni edhe me letër katrama nga jashtë, i bënim tamam si dollape, edhe i fshinim atje brenda”.

Kamp-burgu i Spaçit kishte një infermieri  me 8 shtretër. Kjo infermieri ishte menduar të përmbushte gjithë nevojat shëndetësore të kampit. Por, referuar disa periudhave kur fluksi i të sëmurëve ishte i lartë, ( të plagosur në aksidente, të ftohur, të helmuar nga ushqimi, apo gazet e nëntokës në galeri, sëmundje kronike, apo edhe shumë shqetësime të tjera shëndetësore ), infermieria nuk përmbushte as nevojat më minimale që kishin të burgosurit.

Realizimi i normave ishte shpesh i pamundur. Fizikisht, pak të burgosur mund ta përballonin atë ngarkesë titanike në punë.  Në shumë raste edhe gjatë shembjeve në galeri nuk gjendej mjaftueshëm mineral për të mbushur 7 vagonë. Por komanda e burgut nuk pranonte kurrë asnjë justifikim për mosrealizimin e normës. Shprehja më e përhapur në Spac në gojën e policëve ishte ‘O planin, o xhanin” (ose normën ose shpirtin), që nënkuptonte se vdekja i priste të gjithë ata që nuk i jepnin regjimit atë çfarë ju kërkohej me çdo kusht.

Kjo është skicë e  magazinës së veshjeve, ku të burgosurit, mbanin veshjet e tyre të punës dhe ku visheshin dhe bëheshin gati për të shkuar në minierë. Në magazinë  mbaheshin kostumet prej peliçeje pambuku, çizmet e llastikut, pecet,  kasketat e minatorit, etj.

Në vitet e para të funksionimit të kampit të Spaçit, apeli mbahej në sheshin pranë fjetoreve dhe barakës së kovaçit.  Ndërsa më vonë në taracën e ndërtuar mbi banjot. Skica tregon vendin e dytë të apelit, ku mblidheshion të burgosurit e Spaçit. Pasi banjot ishin rindërtuar dhe bëre me tarracë, dy palë shkallë  sherbenin për tu ngjitur në atë hapësirë, ku grumbullohehsin të burgposurit për të bërë apelin. Edhe këtu, të dënuarit  jo rrallë herë, mbaheshin dy deri në tre orë,  në diell, shi apo borë,  derisa policët të kryenin  verifikimet e tyre për seicilin të burgosur.