Në ato pak momente të lira që mbeteshin, pas rutinës, që ndiqnin të burgosurit pasdite me kthimin në kamp, lejohej edhe ajo që quhej ajrim, ose shetitje, që më së shumti bëhej në taracën mbi banjot, aty ku zhvillohej edhe apeli. Aty bëheshin edhe bisedat më të lirshme, pasi veshi i spiunit nuk arrinte të kapte frazat, që ata shkëbenin me njëri-tjetrin, siç ndodhte rëndom në dhomat e fjetjes.
Në zonën e bakrit norma ditore, ishte po ashtu 7 vagonë. Duke qenë se një lopatë me mineral bakri peshonte më pak se ajo e piritit, puna rezultonte pak më e lehtë në këto zona. Po ashtu kushtet klimaterike në galeritë e bakrit ishin më të qëndrushme dhe nuk kishte luhatje të mëdha temperaturash si në zonën e piritit. Sipas të njëjtës përllogaritje, sasia që një i burgosur ngarkonte me krahë çdo ditë, dhe shtynte vagogët dhe i zbrazte në trimozhë, përkonte me 8 400 kilogramë bakër në çdo turn.
Rutina e punës ishte po ashtu e njëjtë edhe në zonën e bakrit. Në fillim nxirrnin mineralin me vagonë nga fronti i punës, ku kishte ndodhur shpërthimi, pastronin inertet, dhe pastaj vishej me armaturë fronti i pastruar, dhe shpoheshin vrimat për të plasur mineralin për turnin që do të vinte pas tyre.
Takimet me familjen bëheshin sipas një grafiku mujor të përcaktuar nga komanda e burgut. Të burgosurit kishin të drejtë të takonin familjaret e tyre 2 herë muaj nga 15 minuta. Po ashtu, ata mund të dërgonin në familjet e tyre 2 letra në muaj, ndërsa telegramet dhe kartolinat lejoheshin pa kufizim. Takimet bëheshin gjithmonë në prani të policëve.
Në rastet e rralla kur mbetej pak kohë e lirë para mbrëmjes, të burgosurit e kalonin kohën me biseda, lojëra të thjeshta, lexime vetjake dhe në fshehtësi mësonin edhe gjuhë të huaja. Mësimi i gjuhëve të huaja ishte i ndaluar nga komanda e kampit, dhe shpesh kjo ishte një akuzë që mblidhej në deponimet që bënin spiunët që ishin infiltruar nëpër dhomat e fjetjes dhe këto akuza shërbenin shpesh si prova për t’i ridënuar.
Në vitet e para të funksionimit të kampit, të burgosurit hanin ku të gjenin një vend, pasi mungonte një hapësirë e dedikuar për të ngrënë. Sipas dëshmisë së Shkëlqim Abazit, të burgosurit grumbulloheshin grupe-grupe dhe e konsumonin ushqimin, ku të mundeshin në hapësirat afër barakës që shërbente si kuzhinë.
Shpesh ata që nuk realizonin planin prej 7 vagonësh të mbushur me mineral, i lidhnin në një shtyllë, në dalje të galerive dhe i linin të lidhur aty gjithë natën, ose gjithë ditën derisa të mbaronte turni. Tortura ishte shumëfish më e rëndë në ditë e ngricave ekstreme.