Të burgosurve në Spaç ju jepeshin edhe veshjet e bugut, të cilat përdoreshin gjatë turnit të punës dhe gjatë orëve  të tjera në kamp.  Norma për çdo të burgosur përfshinte:  dy kostume doku në vit, një peliçe ngjyrë kafe (mbushur me mbeturina pambuku)  një herë në tre vjet, dy palë benevrekë (mbathje të gjata) dhe dy këmisha puplini të ashpër, që siç dëshmon ish i burgosuri  Shkëlqim  Abazi,  “ajo copë e gërryente lëkurën si letër  zumpareje”,  dy palë pece (copa katrore, material i njëjtë si i këmishave) me të cilat mbështillnin këmbët para se të vishnin çizmet, kur shkonin në minierë), një palë opinga llastiku dhe kapelë lecke si copa e peceve. Në fillim të viteve ’70 u shtua edhe një kostum pelice prej doku te mbushura brenda me mbeturina pambuku dhe qepur me tegela per të mbajtur pambukun ne brendesi. Kjo veshje ishte menduar për të përballuar të ftohtin në minierë, por ishte shumë e rëndë dhe e parehatshme për kushtet e minierës, duke ju shtuar të burgosurve një vuajtje tjetër, pasi peliçet mbi ngarkoheshin me lagështirë gjatë 8 orëve në minierë dhe kur dilnin që atje, peshonin disa fish më tepër.  Në dimër ato nuk arrin të thaheshin për të nesërmen dhe shpesh bëheshin shkak, që të  burgosurit të sëmureshin. Të burgosurve ju jepnin edhe një xhaketë doku, e veshur përsipër me një cipëz zifti që ishte në vend të mushamasë. Uniforma kishte edhe dy palë dorashka dhe dy palë çorape leshi, si dhe dy palë çizme llastiku dhe kapelë kartoni. Veshjet e punës mbaheshin në magazinën e veshjeve që ndodhej në kamp.

Pasditja në kamp, për të burgosurit e turnit të parë,  vijonte pas apelit me atë që quhej edukim ideologjik. Në biblitekën e kampit, bëhej leximi i shtypit dhe i literaturës së PPSH-së. Në shumë dëshmi mësojmë se ky proces zgjaste nga ora  17¹⁰ – 19^30. Për të burgosurit e ndërgjegjes, kjo ishte një tjetër formë dhune psikologjike.

Tualeti ishte stacioni parë i ritualit që vijonte zgjimin.  Pas daljes nga fjetorja, të burgosurit shkonin të gjithë për të kryer ritualet e mëngjesit.  Tualeti në vitet e para të funksionimit të kampit ishte një barakë e madhe drejtkëndëshe, ku si mure shërbenin llamarinat dhe dërrasat, ndërsa çatia ishte prej eterniti.  Pamje e saj e brendshme ishte si në këtë skicë. Në njërën anë të saj ishin VC-të, ku ata kryenin nevojat fiziologjike, të cilat ishin të hapura dhe pa dyer, duke e zhdukur plotësisht të drejtën e seicilit për intimitet. E vetmja ndarje ishte një mur i ulët  rreth një metër që ndante hapësirat mes tyre. Brenda hapësirës së një tualeti ekzistonte vetëm një gropë, ku kryenin nevojat dhe përreth saj pak çimento ku të burgosurit vinin këmbët.

Në ato pak momente të lira që mbeteshin, pas rutinës, që ndiqnin të burgosurit pasdite me kthimin në kamp, lejohej edhe ajo që  quhej ajrim, ose shetitje, që më së shumti bëhej në taracën mbi banjot, aty ku  zhvillohej edhe apeli. Aty bëheshin edhe bisedat më të lirshme, pasi veshi i spiunit nuk arrinte të kapte frazat, që ata shkëbenin me njëri-tjetrin, siç ndodhte rëndom në dhomat e fjetjes.

Kovaçana ishte një ngrehinë e vogël, barakë, 3 x 3, ku punonte kovaçi, i cili kaliste veglat e punës me të cilat punonin të burgosurit në minierë si kazma, sëpata, qysqi, baromina.  Shumë të burgosur në dëshmitë e tyre e kujtojnë me respekt kovaçin duarartë, Qazim Vula, i cili ishte një aleat i mirë për ta, pasi veglat e dala nga duart e tij, i ndihmonin në proceset e vështira të punës në galeri.