Në zonën nr.2 të Spaçit nxirrej pirit, ndërsa në zonën  nr.1 dhe nr.3 nxirrej bakër.  Në të gjithë  zonat norma ditore e çdo grupi, (një minator dhe dy vagoniste), ishte nxjerrja e 7 vagonave mineral, pastrimi i frontit nga inertet, vendosja e armaturave në të gjithe zonën që kishin punuar dhe hapja e vrimave  që bëhej më pas nga një minator i lirë, pra jo i burgosur ( kjo, sepse ky proces kishte lëndë plasëse  dhe për arsye sigurie, nuk i besohej kurrë një të burgosuri).  Nga ky minator i lirë, vrimat mbusheshin me lëndë plasëse dhe shpertheheshin për turnin që do të vinte pas tyre. Turni i parë  mbaronte pasi ishin mbyllur të gjithë këto procese pune prej grupit me 3 të burgosur.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius. Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Takimet me familjen bëheshin  sipas një grafiku mujor të përcaktuar nga komanda e burgut.  Të burgosurit kishin të drejtë të takonin familjaret e tyre 2 herë muaj nga 15 minuta. Po ashtu, ata mund të dërgonin në familjet e tyre 2 letra në muaj,  ndërsa telegramet dhe kartolinat lejoheshin pa kufizim. Takimet bëheshin gjithmonë në prani të policëve.

Ndërkohë që dy vagonistët ngarkonin vagonët dhe bënin 7 rrugët e ferrit nëpër galeritë e piritit  apo të bakrit, i burgosuri i tjetër përgatiste trupat, me anë të të cilëve do të vishej gjithë zgavra e gërryer në zonën ku sapo ishte nxjerre minerali. E gjithë hapësira anash dhe lart në tavanin e galerisë vishej me trupa druri, të cilët çaheshin dhe gdhendeshin, që të formonin kllapa dhe kapeshin me njëri-tjetrin. Kjo veshje prej druri, e siguronte disi galerinë që të mos shembej dhe të vijonte gërmimi më tej.

Referuar pamjeve të rralla, që mundën të filmoheshin pas rënies së diktatyurës, në fillim të fiteve ’90-të, kampi i Spaçit kishte këtë pamje.  Të burgosurit e fundit politik u larguan nga ky kamp  në qershor të vitit 1990.