Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius. Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Në periudha të caktuara, kur disiplina në kamp bëhej më e egër dhe të burgosurit revoltoheshin më tepër, edhe dhuna  dhe ndëshkimet shtoheshin. Në këto raste, kur ndëshkoheshin shumë të burgosur njëherësh, në biruca futeshin deri në  6 apo 7 të burgosur bashkë në një qeli, të cilët duke pasur parasysh hapësirën tepër të ngushtë të birucave, nuk arrin as të uleshin e as të shtrinin këmbët.

Në vitet e para të funksionimit të kampit, të burgosurit hanin ku të gjenin një vend, pasi mungonte një hapësirë e dedikuar për të ngrënë. Sipas dëshmisë së Shkëlqim Abazit, të burgosurit grumbulloheshin grupe-grupe dhe e konsumonin ushqimin, ku të mundeshin në hapësirat afër  barakës që shërbente si kuzhinë.

Në kampin e Spaçit, ka ekzistuar edhe një dyqan, një godinë 4m X 4m, që ishte pranë barakës së kovaçit.  Të burgosurit, duke iu referuar emrit të shitësit  e quanin dyqani i Ndues.  Dyqani ishte shtetëror, ndërsa shitësi, ishte i lirë dhe  vinte çdo ditë në kamp, për të bërë punën që i ishte caktuar. Në dëshminë e Shkëlqim Abazit  thuhet se “…në Revoltën e Spaçit të burgosurit politikë morën përsipër që mos të preket dyqani,  qoftë edhe po të  vdisnin për bukë njerëzit.  Kanë lënë roje që e ruanin rreth e përqark se mund të kishte ndonjë që mund ta sulmonte. Pra nuk është prekur“.

Në dyqan zakonisht tregtoheshin produkte ushqimore: sheqer, miell, oriz, vaj. Kishte po ashtu  edhe  pak mjete kancelarike si: laps, stilolaps, ndonjë fletore, zarf, etj.

Por si blinin të burgosurit, ku paratë fizike nuk lejoheshin në kamp? Shkëqim Abazi shpjegon në dëshminë e tij:  “Ne nuk kishim lekë, lekë fizikë. Ne kishim lekë, imagjinarë, nëse mund të themi kështu. Lekët tona ekzistonin në zyrën e llogaritarit, i cili shënonte paratë që  fitonin vetë të burgosurit me punë, ose edhe ato që sillnin familjarët. Deri më 1972 ishte në fuqi ligji që “puno sa të duash ti, shuma më e madhe që do të marrësh do të jetë deri në 180 lekë të vjetër”. Llogaritari mbante shënim  të ardhurat që ishin grumbulluar për çdo të burgosur. Para se të shkoje në dyqan do bëje porosinë tek llogaritari: dua 1 kg sheqer, 1 kg vaj, 1 kg makarona dhe ai të jepte një kupon. Hapte regjistrat atje dhe shikonte: Shkëlqim Abazi ka, po themi, 1 000 lekë. Nga 1 000 lekë do t’i zbresim 500 lekë. Dhe ngelen 500 lekë. Po të mos kishe s’të jepte kupon ai. Pra ky ishte leku që përdornim ne, kuponi..”.

Pasi ngarkoheshin me krahë vagonët, shtyheshin po me krahë  për rreth një kilometër distancë deri në dalje të galerisë, ku ishin instaluar trimozhat, (një mekanizëm, ku zbrazeshin vagonat me mineral dhe prej aty ngarkoheshin kamionët). I burgosurit kthehej sërish në frontin e punës me vagonin bosh ose me trupat prej druri, me të cilat do të fortifikonin zonën ku kishte ndodhur shperthmi, proces që do të vijonte në fund, pasi të nxirrnin gjithë mineralin.  Rutina e përshkrimit të kësaj rruge me vagonin e mbushur me mineral dhe kthimit përsëri në front, bëhej 7 herë në çdo turn.