Pasi mbaronte turni prej 8 orësh pune të detyruar, të burgosurit dorëzonin mjetet e punës dhe bëheshin gati për të nisur marrshimin tatëpjesës drejt hyrjes së kampit.  Në hyrje të kampit të gjithë të burgosurit i nënshtroheshin kontrollit të përditshëm nga rojat, pasi i trembeshin ndonjë mjeti që të burgosurit mund të merrnin nga galeritë dhe mund ta fusnin fshehurazi në kamp.  Po ashtu bëhej edhe verifikimi nëse ishin të gjithë të burgosurit apo jo, pasi ndodhte shpesh që gjatë orëve të turnit,  të burgosurit që futeshin në galeri mund të gjenin dalje të fshehta, e përmes tyre të dilnin jashtë rrethimit të kampit e të arratiseshin. Rreth dy orë pasi kishin mbaruar turnin dhe kontrollet, të burgosurit shkonin në menzë për të ngrënë drekën e fill pas një ore i nënshtroheshin apelit. Më pas  ishte koha e lirë që komanda jua mbushte kryesisht me lexime të detyruara të propagandës partiake të regjimit.  Më pas konsumohej darka  dhe rreth orës nëntë të mbrëmjes për turnin e parë shënohej ora e gjumit dhe fundi i ditës. Të nesërmen rituali do të përsëritej njësoj dhe po ashtu të gjithë ditët e javës, derisa të vinte java tjetër e të kalonin në turnin e dytë.

Në zonën e piritit, norma për çdo grup pune,  ishte 7 vagonë. Pra dy vagonistët, që kishte grupi, duhet të mbushnin 7 vagonë mineral.  Sipas dëshmisë së ish të burgosurit Shkëlqim Abazi, një vagon donte  afërsisht 200 lopata pirit për tu mbushur. Një lopatë pirit peshonte nga 18 deri në 25 kg. Sipas një mesatareje, një vagon merrte përafërsisht 3 600 kg mineral piriti.  Sipas përllogaritjes, të dy vagonisët e grupit, duhet të ngarkonin 7 vagonë, pra  25. 200  kg. mineral në çdo turn, ose seicili nga 12 600 kg. mineral.  Imagjinoni rutinën e përditshme, me këtë punë skllavëruese, një njeri që ngarkonte me krahë çdo ditë 12.600 kg. mineral!

Veç procesit tmerrësisht të vështirë të nxjerrjes së këtij minerali, galeritë e piritit ishin shumë më të rrëzekshme se ato të bakrit. Terreni  ishte shumë i paqëndrushëm për shkak të përbërjes së mineralit (si rërë acide), ndaj edhe shembjet në galeritë e pritit ishin shumë të shpeshta. Po ashtu ambjenti acid e vështirësonte disafish punën. Pikat e acidit, që pikonin pandërprerë në galeri,  përveçse gërryenin dhe digjnin lëkurën e pambrojtur të të burgosurve, gërryenin dhe shkatërronin edhe shinat, ku të burgosurit duhet të shtynin vagonët. Kjo e vështirësonte disa fish procesin e  shtyrjes së vagonit për rreth një kilometër, në vajtje e në kthim.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë  galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius.  Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Në kthim, sapo mbërrinin në kamp, të burgosurit rebelë që refuzonin të punonin, futeshin në birucë ku mbaheshin të izoluar deri në 30 ditë. Në raportet zyrtare, zbulojmë se vetëm në gjysmën e parë të vitit 1980 kishin kaluar në birucë 118 të dënuar.

Kamp-burgu i Spaçit kishte një infermieri  me 8 shtretër. Kjo infermieri ishte menduar të përmbushte gjithë nevojat shëndetësore të kampit. Por, referuar disa periudhave kur fluksi i të sëmurëve ishte i lartë, ( të plagosur në aksidente, të ftohur, të helmuar nga ushqimi, apo gazet e nëntokës në galeri, sëmundje kronike, apo edhe shumë shqetësime të tjera shëndetësore ), infermieria nuk përmbushte as nevojat më minimale që kishin të burgosurit.