Sipas dëshmive të mbledhura, në dhomat e fjetjes në kamp, kishte edhe sisteme të tjera vendosjeje të krevateve, si p.sh. në këtë skicë.  Në disa periudha të funksionimit të këtij kampi, kur fluksi i të dënuarve ishtë i lartë, në një dhomë detyroheshin të qëndronin deri 50 vetë. Në dhomë të burgosurit mbanin edhe sendet e tyre personale dhe  opingat ose nallanet (këpucët ishin të rralla) që  ato vishnin në ambjentet e kampit. Mes sendeve personale  përfshiheshin: 2 palë rroba, 1 pagure alumini ose plastmasi, 1 furçë dhëmbësh, 1 fletore, 1 tas, 1 lugë gjelle alumini, 1 dyshek, batanije, 1 çarçaf.  Shkallët e drunjta për tu ngjtur në krevatet e katit të sipërm gjendeshin në të gjithë ambjentet e fjetjes.

Takimet me familjen bëheshin  sipas një grafiku mujor të përcaktuar nga komanda e burgut.  Të burgosurit kishin të drejtë të takonin familjaret e tyre 2 herë muaj nga 15 minuta. Po ashtu, ata mund të dërgonin në familjet e tyre 2 letra në muaj,  ndërsa telegramet dhe kartolinat lejoheshin pa kufizim. Takimet bëheshin gjithmonë në prani të policëve.

Ndërkohë që dy vagonistët ngarkonin vagonët dhe bënin 7 rrugët e ferrit nëpër galeritë e piritit  apo të bakrit, i burgosuri i tjetër përgatiste trupat, me anë të të cilëve do të vishej gjithë zgavra e gërryer në zonën ku sapo ishte nxjerre minerali. E gjithë hapësira anash dhe lart në tavanin e galerisë vishej me trupa druri, të cilët çaheshin dhe gdhendeshin, që të formonin kllapa dhe kapeshin me njëri-tjetrin. Kjo veshje prej druri, e siguronte disi galerinë që të mos shembej dhe të vijonte gërmimi më tej.

Tualeti ishte stacioni parë i ritualit që vijonte zgjimin.  Pas daljes nga fjetorja, të burgosurit shkonin të gjithë për të kryer ritualet e mëngjesit.  Tualeti në vitet e para të funksionimit të kampit ishte një barakë e madhe drejtkëndëshe, ku si mure shërbenin llamarinat dhe dërrasat, ndërsa çatia ishte prej eterniti.  Pamje e saj e brendshme ishte si në këtë skicë. Në njërën anë të saj ishin VC-të, ku ata kryenin nevojat fiziologjike, të cilat ishin të hapura dhe pa dyer, duke e zhdukur plotësisht të drejtën e seicilit për intimitet. E vetmja ndarje ishte një mur i ulët  rreth një metër që ndante hapësirat mes tyre. Brenda hapësirës së një tualeti ekzistonte vetëm një gropë, ku kryenin nevojat dhe përreth saj pak çimento ku të burgosurit vinin këmbët.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius. Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.