Kjo është skicë e  magazinës së veshjeve, ku të burgosurit, mbanin veshjet e tyre të punës dhe ku visheshin dhe bëheshin gati për të shkuar në minierë. Në magazinë  mbaheshin kostumet prej peliçeje pambuku, çizmet e llastikut, pecet,  kasketat e minatorit, etj.

Vendi i parë i apelit në vitet e para të funksionimit të kampit ishte sheshi afër  barakës së kovaçit. Veç orareve tradicionale të numërimit të të burgosurve, kryesisht kur ktheheshin nga miniera, por edhe kur niseshin për të shkuar në punë, apeli thirrej përmes një alarmi, që i njoftonte të gjithë të burgopsurit  për tu grumbulluar në vendin e caktuar. Aty, të burgosurit, shpesh mbaheshin për orë të tëra, (dy deri në tre orë), në diell, nën shi apo edhe në ngricat kallkan në dimër. Të dënuarit duhet të qëndronin në këmbë dhe drejt, derisa ky proces të mbaronte.

Pasi ngarkoheshin me krahë vagonët, shtyheshin po me krahë  për rreth një kilometër distancë deri në dalje të galerisë, ku ishin instaluar trimozhat, (një mekanizëm, ku zbrazeshin vagonat me mineral dhe prej aty ngarkoheshin kamionët). I burgosurit kthehej sërish në frontin e punës me vagonin bosh ose me trupat prej druri, me të cilat do të fortifikonin zonën ku kishte ndodhur shperthmi, proces që do të vijonte në fund, pasi të nxirrnin gjithë mineralin.  Rutina e përshkrimit të kësaj rruge me vagonin e mbushur me mineral dhe kthimit përsëri në front, bëhej 7 herë në çdo turn.

Shpesh gjatë ndëshkimit 30 ditor në birucë, të dënuarit lidheshin këmbë e duar. Kjo ishtë  një tjetër formë torture dhe një fenomen i hasur shpesh në dëshmitë e ish të burgosurve. Duke qenë lidhur ata nuk mund të ushqeheshin vetë dhe kur në qeli kishin edhe një shok tjetër ai e ndihmonte të dënuarin për t’u ushqyer. Ndërsa kur ishin vetem, nuk mundeshin as të mbuloheshin me batanijen e hollë, që ju linin natën në qeli,  të cilën e kapnin herë me dhëmbë e herë me duart e lidhura.

Në rastet e rralla kur mbetej pak kohë e lirë para mbrëmjes, të burgosurit e kalonin kohën me biseda, lojëra të thjeshta, lexime vetjake dhe në fshehtësi mësonin edhe gjuhë të huaja.  Mësimi i gjuhëve të huaja ishte i ndaluar nga komanda e kampit, dhe shpesh kjo ishte një akuzë që mblidhej në deponimet që bënin spiunët që ishin infiltruar nëpër dhomat e fjetjes dhe këto akuza shërbenin shpesh si prova për t’i ridënuar.