Në vitet e para të funksionimit të kampit, mensa shërbente vetëm si kuzhinë, ku përgatitej ushqimi i të burgosurve. Këta të fundit merrnin  enët personale, tas dhe lugë alumini dhe merrnin racionin që u takonte tek kuzhina e kampit. Ngaqë ushqimi ishte shumë i varfër, të burgopsurit herë pas herë gatuanin edhe vetë diçka tek baraka që quhej kuzhina private, një kthinë e vogël, ku ndiznin zjarrin e mbi tre gurë ose një palë kamje, vendosnin ndonjë tenxhere a tigan të vjetër që ua kishin sjellë familjarët dhe aty gatuanin diçka prej ushqimeve që lejoheshin të sillin familjet e tyre.  Kuzhina private dhe konsumimi i ushqimeve që vinin nga familja vijoi pothuajse gjatë gjithë periudhës që kampi ishte funksional dhe shumë dëshmitaërë thonë se ky ushqim që ju dërgonte familja i mbajti gjallë dhe ju shpëtoi jetën.

Takimet me familjen bëheshin  sipas një grafiku mujor të përcaktuar nga komanda e burgut.  Të burgosurit kishin të drejtë të takonin familjaret e tyre 2 herë muaj nga 15 minuta. Po ashtu, ata mund të dërgonin në familjet e tyre 2 letra në muaj,  ndërsa telegramet dhe kartolinat lejoheshin pa kufizim. Takimet bëheshin gjithmonë në prani të policëve.

Nëse një i dënuar ishte duke kryer ditët e fundit të dënimit të tij, ai nuk ishte asnjëherë i sigurt se do të lirohej vërtet. Në Spaç kishte ndodhur shpesh herë që të dënuarit të arrestoheshin brenda në kamp, të dërgoheshin në hetuesi në Degëm e Brendshme të Rreshenit dhe të gjykoheshin për akuza nga më të ndryshmet, si tentativë arratisje, agjitacion e propagandë, për dhunë  ndaj  komandës së burgut etj. Akuzat pothuajse gjithmonë ishin të sajuara dhe provat  të mbledhura nga spiunët brenda në kamp. Ridënimet më të shpeshta ishin për agjitacion e propagandë.

Shpesh gjatë ndëshkimit 30 ditor në birucë, të dënuarit lidheshin këmbë e duar. Kjo ishtë  një tjetër formë torture dhe një fenomen i hasur shpesh në dëshmitë e ish të burgosurve. Duke qenë lidhur ata nuk mund të ushqeheshin vetë dhe kur në qeli kishin edhe një shok tjetër ai e ndihmonte të dënuarin për t’u ushqyer. Ndërsa kur ishin vetem, nuk mundeshin as të mbuloheshin me batanijen e hollë, që ju linin natën në qeli,  të cilën e kapnin herë me dhëmbë e herë me duart e lidhura.

Realizimi i normave ishte shpesh i pamundur. Fizikisht, pak të burgosur mund ta përballonin atë ngarkesë titanike në punë.  Në shumë raste edhe gjatë shembjeve në galeri nuk gjendej mjaftueshëm mineral për të mbushur 7 vagonë. Por komanda e burgut nuk pranonte kurrë asnjë justifikim për mosrealizimin e normës. Shprehja më e përhapur në Spac në gojën e policëve ishte ‘O planin, o xhanin” (ose normën ose shpirtin), që nënkuptonte se vdekja i priste të gjithë ata që nuk i jepnin regjimit atë çfarë ju kërkohej me çdo kusht.