Të burgosurve në Spaç ju jepeshin edhe veshjet e bugut, të cilat përdoreshin gjatë turnit të punës dhe gjatë orëve  të tjera në kamp.  Norma për çdo të burgosur përfshinte:  dy kostume doku në vit, një peliçe ngjyrë kafe (mbushur me mbeturina pambuku)  një herë në tre vjet, dy palë benevrekë (mbathje të gjata) dhe dy këmisha puplini të ashpër, që siç dëshmon ish i burgosuri  Shkëlqim  Abazi,  “ajo copë e gërryente lëkurën si letër  zumpareje”,  dy palë pece (copa katrore, material i njëjtë si i këmishave) me të cilat mbështillnin këmbët para se të vishnin çizmet, kur shkonin në minierë), një palë opinga llastiku dhe kapelë lecke si copa e peceve. Në fillim të viteve ’70 u shtua edhe një kostum pelice prej doku te mbushura brenda me mbeturina pambuku dhe qepur me tegela per të mbajtur pambukun ne brendesi. Kjo veshje ishte menduar për të përballuar të ftohtin në minierë, por ishte shumë e rëndë dhe e parehatshme për kushtet e minierës, duke ju shtuar të burgosurve një vuajtje tjetër, pasi peliçet mbi ngarkoheshin me lagështirë gjatë 8 orëve në minierë dhe kur dilnin që atje, peshonin disa fish më tepër.  Në dimër ato nuk arrin të thaheshin për të nesërmen dhe shpesh bëheshin shkak, që të  burgosurit të sëmureshin. Të burgosurve ju jepnin edhe një xhaketë doku, e veshur përsipër me një cipëz zifti që ishte në vend të mushamasë. Uniforma kishte edhe dy palë dorashka dhe dy palë çorape leshi, si dhe dy palë çizme llastiku dhe kapelë kartoni. Veshjet e punës mbaheshin në magazinën e veshjeve që ndodhej në kamp.

Në formë torture, sidomos në ditët e ftohta të dimrit kur temperatura shënonin disa gradë nën zero,
policët derdhnin ujë në qelitë e izolimit. Kësisoj të burgosurit e ndëshkuar me birucë përveç të ftohtit
duhet të duronin lodhjen edhe gjumin, pasi  nuk mund të uleshin dhe as të flinin.

Spiunimet në ambjentet e kampit ishin nje prej fenomeneve më të përhapura në Spaç, sikurse edhe në të gjithë burgjet e komunizmit. Spiunët ishin të burgosur, që komanda e burgut i infiltronte ne dhomat, ku kerkonte të vilte informacion mbi aktivitetin e të burgosurve të caktuar. Ata i mblidhnin informcacionet dhe i raportonin tek  operativi i burgut (punonjës i strukturave të Sigurimit të Shtetit,  në ambjentet e kampit). Këto raportime  shërbenin shpesh për të ridënuar të burgosur, që ishin në prag të lirimit. Këto personana mbanin në vëshgim një të burgosur të tillë  dhe kjo detyrë ju caktohej direkt nga operativi i kampit. Të infiltruarit shpesh vendoseshin në të njëjtën dhomë fjetjeje me të burgosurin që mbanin nën survejim.

Në galeritë e Spaçit, tragjeditë  e shkaktuara nga aksidentet ishin  të shpeshta. Aksidentet janë faktuar nga një numër i madh dokumentesh arkivore si dhe nga dëshmitë e shumta të ish të burgosurve politikë, që u detyruan ti nënshtrohen punës skllavëruese dhe  kushteve çnjerëzore në galeritë e Spaçit.  Shkaku kryesor i aksidenteve ishin kushtet teknike jashtë çdo standarti të lejuar, sepse galeritë ishin të siguruara me metoda primitive.  Këtij faktori i shtohej, sidomos në zonën ku nxirrej pirit, edhe terreni i paqëndrueshëm për shkak të natyrës së këtij minerali. Shpesh komanda e burgut për të realizuar normat e larta të nxjerrjes së mineraleve, i detyronte të burgosurit të shkonin e të punonin në fronte të rrezikshme, shpallur si të tilla edhe nga inxhinierët. Shpesh të burgosurit kundërshtonin të shkonin në këto fronte me rrezik, dhe për këtë arsye ndëshkoheshin  nga komanda. Në dhjetra dëshmi të mbledhura nga Kujto.al, dëshmitarë okularë kanë rrëfyer se në pjesën dërrmuese të aksidenteve faji ishte i komandës së burgut që i dërgonte me forcë të burgosurit të punonin në frontet që ishin rrezik shembjeje. Pas aksidenteve, të plagosurit, kryesisht mjekoheshin në ambjenet e infermierisë në kamp.  Ndërsa ata që humbnin jetën,  varroseshin nga komanda e burgut  në një terren sekret.