Kuzhina private, ju shërbente të burgosurve për të gatuar ushqimet e pakta që merrnin ng afamilja përmes të cilave plotësonin disi dietën e tyre ushqimore.  siç shpjegon ish dënuari i këtij kampi Shkëlqim Abazi, në vitet e apra të funksionimit të kampit, kjo kushinë ishte një barakë me llamarina  ku në shesh kishin sajuar disa vatra për zjarr, diku me gurë apo me tulla, e diku tjetër me kamje hekuri (strukturë hekuri me tre këmbë, mbi të cilat vendosej ena ku gatuhej). Enet, një tenxhere ose një tigan,  ishin po ashtu private, sjellë nga familja. Edhe enët, sikurse ushqimet e sjella nga familja mbaheshin në depon e ushqimeve.

Ndërkohë që dy vagonistët vijonin procesin e  vendosjes së armaturave, minatori hapte me martel vrimat, ku do të vendosej më tej  lënda plasëse, që do të shpërthehej pasi ata të dinin nga miniera.  E gjtihë masa shkëmbore e shembur nga dinamiti, do të ishte fronti i ri i punës për turnin që vinte më pas. Edhe ata do të ndiqnin të njëjtën rutinë si turni i parë, e do tja linin stafetën turnit të tretë.

Në vitet e para të funksionimit të kampit, mensa shërbente vetëm si kuzhinë, ku përgatitej ushqimi i të burgosurve. Këta të fundit merrnin  enët personale, tas dhe lugë alumini dhe merrnin racionin që u takonte tek kuzhina e kampit. Ngaqë ushqimi ishte shumë i varfër, të burgopsurit herë pas herë gatuanin edhe vetë diçka tek baraka që quhej kuzhina private, një kthinë e vogël, ku ndiznin zjarrin e mbi tre gurë ose një palë kamje, vendosnin ndonjë tenxhere a tigan të vjetër që ua kishin sjellë familjarët dhe aty gatuanin diçka prej ushqimeve që lejoheshin të sillin familjet e tyre.  Kuzhina private dhe konsumimi i ushqimeve që vinin nga familja vijoi pothuajse gjatë gjithë periudhës që kampi ishte funksional dhe shumë dëshmitaërë thonë se ky ushqim që ju dërgonte familja i mbajti gjallë dhe ju shpëtoi jetën.

Vendi i parë i apelit në vitet e para të funksionimit të kampit ishte sheshi afër  barakës së kovaçit. Veç orareve tradicionale të numërimit të të burgosurve, kryesisht kur ktheheshin nga miniera, por edhe kur niseshin për të shkuar në punë, apeli thirrej përmes një alarmi, që i njoftonte të gjithë të burgopsurit  për tu grumbulluar në vendin e caktuar. Aty, të burgosurit, shpesh mbaheshin për orë të tëra, (dy deri në tre orë), në diell, nën shi apo edhe në ngricat kallkan në dimër. Të dënuarit duhet të qëndronin në këmbë dhe drejt, derisa ky proces të mbaronte.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius. Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.