Në periudha të caktuara, kur disiplina në kamp bëhej më e egër dhe të burgosurit revoltoheshin më tepër, edhe dhuna  dhe ndëshkimet shtoheshin. Në këto raste, kur ndëshkoheshin shumë të burgosur njëherësh, në biruca futeshin deri në  6 apo 7 të burgosur bashkë në një qeli, të cilët duke pasur parasysh hapësirën tepër të ngushtë të birucave, nuk arrin as të uleshin e as të shtrinin këmbët.

Në formë torture, sidomos në ditët e ftohta të dimrit kur temperatura shënonin disa gradë nën zero,
policët derdhnin ujë në qelitë e izolimit. Kësisoj të burgosurit e ndëshkuar me birucë përveç të ftohtit
duhet të duronin lodhjen edhe gjumin, pasi  nuk mund të uleshin dhe as të flinin.

Shpesh gjatë ndëshkimit 30 ditor në birucë, të dënuarit lidheshin këmbë e duar. Kjo ishtë  një tjetër formë torture dhe një fenomen i hasur shpesh në dëshmitë e ish të burgosurve. Duke qenë lidhur ata nuk mund të ushqeheshin vetë dhe kur në qeli kishin edhe një shok tjetër ai e ndihmonte të dënuarin për t’u ushqyer. Ndërsa kur ishin vetem, nuk mundeshin as të mbuloheshin me batanijen e hollë, që ju linin natën në qeli,  të cilën e kapnin herë me dhëmbë e herë me duart e lidhura.

Kamp-burgu i Spaçit kishte një infermieri  me 8 shtretër. Kjo infermieri ishte menduar të përmbushte gjithë nevojat shëndetësore të kampit. Por, referuar disa periudhave kur fluksi i të sëmurëve ishte i lartë, ( të plagosur në aksidente, të ftohur, të helmuar nga ushqimi, apo gazet e nëntokës në galeri, sëmundje kronike, apo edhe shumë shqetësime të tjera shëndetësore ), infermieria nuk përmbushte as nevojat më minimale që kishin të burgosurit.