Në vitet e para të funksionimit të kampit të Spaçit, apeli mbahej në sheshin pranë fjetoreve dhe barakës së kovaçit.  Ndërsa më vonë në taracën e ndërtuar mbi banjot. Skica tregon vendin e dytë të apelit, ku mblidheshion të burgosurit e Spaçit. Pasi banjot ishin rindërtuar dhe bëre me tarracë, dy palë shkallë  sherbenin për tu ngjitur në atë hapësirë, ku grumbullohehsin të burgposurit për të bërë apelin. Edhe këtu, të dënuarit  jo rrallë herë, mbaheshin dy deri në tre orë,  në diell, shi apo borë,  derisa policët të kryenin  verifikimet e tyre për seicilin të burgosur.

Tualeti ishte stacioni parë i ritualit që vijonte zgjimin.  Pas daljes nga fjetorja, të burgosurit shkonin të gjithë për të kryer ritualet e mëngjesit.  Tualeti në vitet e para të funksionimit të kampit ishte një barakë e madhe drejtkëndëshe, ku si mure shërbenin llamarinat dhe dërrasat, ndërsa çatia ishte prej eterniti.  Pamje e saj e brendshme ishte si në këtë skicë. Në njërën anë të saj ishin VC-të, ku ata kryenin nevojat fiziologjike, të cilat ishin të hapura dhe pa dyer, duke e zhdukur plotësisht të drejtën e seicilit për intimitet. E vetmja ndarje ishte një mur i ulët  rreth një metër që ndante hapësirat mes tyre. Brenda hapësirës së një tualeti ekzistonte vetëm një gropë, ku kryenin nevojat dhe përreth saj pak çimento ku të burgosurit vinin këmbët.

Në birucë, të lejonin vetëm një palë pantallona doku, një këmishë dhe xhaketën e verës. Në darkë vonë, të  burgosurve në izolim, ju jepnin vetëm një batanije e vjetër, të cilën jua merrnin sërish në mëngjes. Të veshur hollë dhe me një batanije po të hollë e të grisur, ata duhet ti bënin ballë të ftohtit të hidhur disa gradë nën zero.

Në vitet e para të fuksionimit të kampit , në vitet 1968-1971,  në Spaç ekzistonin  4 fjetore, që ishin  baraka një katëshe, prej pupuliti. Më vonë në kamp, u ngritën fjetoret tre katëshe, ku në çdo dhomë, flinin nga 35 deri në 50 të burgosur. Numri i tyre varej nga fluksi i arrestimeve dhe dënimeve politike që jepte regjimi. Rutina e  fjetoreve ishte pothuajse e njëjtë. Aty të burgosurit kalonin pjesën dërrmuese të asaj kohe që ngelej pas 8 orëve punë sfilitëse në minierat e Spaçit.  Oraret e gjumit dhe të zgjimit lidheshin ngushtësisht me sistemin tre turnësh që aplikohej  për punën në minierë.

Një dhomë ku të burgosurit flinin,  sidomos pas kalimit nga barakat njëkatëshe në fjetoret me tre kate,  siç e tregon edhe skica, ishte e mbushur me këto krevate me dy kate, (ndonjeherë edhe tre kate), të lidhura me njeri tjetrin kryesisht në formë U-je, pajisur me shkallë të drunjta për tu ngjitur në katin e sipërm. Të burgosurit e ndanin hapësirën e përbashkët, pa pasur ndarje mes dyshekëve. Kur numri i të burgosurve shtohej, seicilit i ngushtohej ajo pak hapësire për t’i lënë vend edhe të burgosurit të ri që vinte.

Në zonën e piritit, norma për çdo grup pune,  ishte 7 vagonë. Pra dy vagonistët, që kishte grupi, duhet të mbushnin 7 vagonë mineral.  Sipas dëshmisë së ish të burgosurit Shkëlqim Abazi, një vagon donte  afërsisht 200 lopata pirit për tu mbushur. Një lopatë pirit peshonte nga 18 deri në 25 kg. Sipas një mesatareje, një vagon merrte përafërsisht 3 600 kg mineral piriti.  Sipas përllogaritjes, të dy vagonisët e grupit, duhet të ngarkonin 7 vagonë, pra  25. 200  kg. mineral në çdo turn, ose seicili nga 12 600 kg. mineral.  Imagjinoni rutinën e përditshme, me këtë punë skllavëruese, një njeri që ngarkonte me krahë çdo ditë 12.600 kg. mineral!

Veç procesit tmerrësisht të vështirë të nxjerrjes së këtij minerali, galeritë e piritit ishin shumë më të rrëzekshme se ato të bakrit. Terreni  ishte shumë i paqëndrushëm për shkak të përbërjes së mineralit (si rërë acide), ndaj edhe shembjet në galeritë e pritit ishin shumë të shpeshta. Po ashtu ambjenti acid e vështirësonte disafish punën. Pikat e acidit, që pikonin pandërprerë në galeri,  përveçse gërryenin dhe digjnin lëkurën e pambrojtur të të burgosurve, gërryenin dhe shkatërronin edhe shinat, ku të burgosurit duhet të shtynin vagonët. Kjo e vështirësonte disa fish procesin e  shtyrjes së vagonit për rreth një kilometër, në vajtje e në kthim.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë  galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius.  Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.