Lavamanët gjendeshin në fund të  barakës drejtkëndore që shërbente si banjo, përballë me hyrjen. Pë të shkuar atje, duhet të kaloje mespërmes VC-ve dhe dusheve që ishin të hapura dhe pa dyer, ndërkohë që të burgosurit e tjerë mund të ishin duke kryer ritualet e tyre. Lavamani ishte një dhe i përbashkët, për të gjithë, ndërtuar me çimento në formën e një govate të gjatë, mbi të cilën, paralele, ishte instaluar një tub uji të cilit i ishin hapur vrima prej nga dilte uji i ftohte dhe binte në govatë. Aty të burgosurit lanin sytë, apo  këmbët. Ujë të ngrohtë nuk kishte asnjëherë.

Kovaçana ishte një ngrehinë e vogël, barakë, 3 x 3, ku punonte kovaçi, i cili kaliste veglat e punës me të cilat punonin të burgosurit në minierë si kazma, sëpata, qysqi, baromina.  Shumë të burgosur në dëshmitë e tyre e kujtojnë me respekt kovaçin duarartë, Qazim Vula, i cili ishte një aleat i mirë për ta, pasi veglat e dala nga duart e tij, i ndihmonin në proceset e vështira të punës në galeri.

Në Spaç, të burgosurit që vdisnin nga aksidentet në minierë, nga sëmundjet, apo që pushkatoheshin në tentativë arratisje nga ushtarët e vendrojave,  nuk ju ktheheshin familjeve. Ata varroseshin nga komanda e kampit, në një vend që ishte mbajtur sekret gjatë viteve të diktaturës dhe pas rënies së regjimit u mësua se ky vendvarrim ishte në Shpal të Mirditës. Në varret e të burgosurve nuk vihej emër por vetëm një numër. Familjarët i kanë gjetur një pjesë të varreve të të afërmve të vdekur në kampin e Spaçit sipas të dhënave të të burgosurit, që futeshin me një shishe të vogël qelqi brenda varrit, pranë kokës së viktimës.

Shpesh ata  që nuk realizonin planin prej 7 vagonësh të mbushur me mineral, i lidhnin në një shtyllë, në dalje të galerive dhe i linin të lidhur aty gjithë natën, ose gjithë ditën derisa të mbaronte turni. Tortura ishte shumëfish më e rëndë në ditë e ngricave ekstreme.

Sipas dëshmive të mbledhura, në dhomat e fjetjes në kamp, kishte edhe sisteme të tjera vendosjeje të krevateve, si p.sh. në këtë skicë.  Në disa periudha të funksionimit të këtij kampi, kur fluksi i të dënuarve ishtë i lartë, në një dhomë detyroheshin të qëndronin deri 50 vetë. Në dhomë të burgosurit mbanin edhe sendet e tyre personale dhe  opingat ose nallanet (këpucët ishin të rralla) që  ato vishnin në ambjentet e kampit. Mes sendeve personale  përfshiheshin: 2 palë rroba, 1 pagure alumini ose plastmasi, 1 furçë dhëmbësh, 1 fletore, 1 tas, 1 lugë gjelle alumini, 1 dyshek, batanije, 1 çarçaf.  Shkallët e drunjta për tu ngjtur në krevatet e katit të sipërm gjendeshin në të gjithë ambjentet e fjetjes.