Në zonën e piritit, norma për çdo grup pune,  ishte 7 vagonë. Pra dy vagonistët, që kishte grupi, duhet të mbushnin 7 vagonë mineral.  Sipas dëshmisë së ish të burgosurit Shkëlqim Abazi, një vagon donte  afërsisht 200 lopata pirit për tu mbushur. Një lopatë pirit peshonte nga 18 deri në 25 kg. Sipas një mesatareje, një vagon merrte përafërsisht 3 600 kg mineral piriti.  Sipas përllogaritjes, të dy vagonisët e grupit, duhet të ngarkonin 7 vagonë, pra  25. 200  kg. mineral në çdo turn, ose seicili nga 12 600 kg. mineral.  Imagjinoni rutinën e përditshme, me këtë punë skllavëruese, një njeri që ngarkonte me krahë çdo ditë 12.600 kg. mineral!

Veç procesit tmerrësisht të vështirë të nxjerrjes së këtij minerali, galeritë e piritit ishin shumë më të rrëzekshme se ato të bakrit. Terreni  ishte shumë i paqëndrushëm për shkak të përbërjes së mineralit (si rërë acide), ndaj edhe shembjet në galeritë e pritit ishin shumë të shpeshta. Po ashtu ambjenti acid e vështirësonte disafish punën. Pikat e acidit, që pikonin pandërprerë në galeri,  përveçse gërryenin dhe digjnin lëkurën e pambrojtur të të burgosurve, gërryenin dhe shkatërronin edhe shinat, ku të burgosurit duhet të shtynin vagonët. Kjo e vështirësonte disa fish procesin e  shtyrjes së vagonit për rreth një kilometër, në vajtje e në kthim.

Temperatura në galeritë e piritit ndryshonte në mënyrë ekstreme krahasuar me temperaturën jashtë  galerive, ku të burgosurit dilnin për të zbrazur vagonët. Brenda temperaturat varionin nga 50 deri në 60 gradë celsius, ndërsa jashtë në dimër tmeperaturat shënonin edhe -20 gradë celsius.  Në periudhën e dimrit, të burgosurit punonin brenda në galeri të zhveshur, ndërsa kur dilnin jashtë vishin peliçet që i mbanin në hyrje për tu mbrojtur sadopak nga ndryshimi ekstrem i temperaturave. Për këtë shkak, sëmundja që zotëronte gjithmonë në kamp, ishte ftohja. Ajo i shoqëronte të burgosurit për aq vite sa ata ishin të detyruar të jetonin në atë ferr.

Në Spaç, ushqimi jepej i cilësisë së dobët dhe jashtë çdo standardi. Sipas dokumenteve arkivore dhe dëshmive të shumta mbledhur mes ish- të burgosurve, regjimi ushqimor ka ndryshuar vazhdimisht. Por në të shumtën e periudhës së funksionimit të këtij kampi normat ditore për të burgosurit, që punonin në minierat e Spaçit ishte kjo: 900 gramë buk në ditë. Në mëngjes kishte supë me perime sipas stinës, e cila ndonjëherë kishte edhe pak mish.  Në drekë supë dhe një garuzhdë makarona ose oriz me pak mish. Norma ishte 40 gramë mish, por pothuajse asnjëherë nuk ua jepnin gramaturën që ishte me normë. Në mbrëmje jepej çaj dhe 20 gramë djathë të bardhë, ose në mungesë të tij 10 gramë kackavall e në kohë krize  marmallatë molle ose fiku. Turni i parë e kishte regjimin ushqimor më normal, ndërsa dy turnet e tjera e kishin kaluar çajin në mëngjes, supën në drekë dhe në darkë supën  dhe orizin ose makaronat.  Kjo ishte përshtatur me orët kur ata dilnin për në punë dhe kur ktheheshin në kamp. Disa dokumente arkivore, por edhe shumë dëshmi të ish-të burgosurve, dëshmojnë për helmimet e shpeshta të të burgosurve nga ushqimi që jepej në kamp. Në një raport të datës 27 gusht 1979,  komanda e burgut ishte ankuar për  helmimin e 150 të burgosurve. Simptomat më të përhapura ishin dhembje barku dhe të vjella.

Dushet  ishin përballë me tualetet. Kryesisht në vitet e para por edhe në fazat e mëvonshme, në kamp mungonte uji i ngrohtë dhe në dushe dilte vetëm uji i akullt i malit. Të burgosurit laheshin kryesisht me ujë, të cilin e ngrohnin vetë në kazanë, në ambjentet e kuzhines private. Me këtë ujë të ngrohur jashtë në zjarr, laheshin  duke e hedhur vetë mbi trup me një enë cfarëdo që ju gjendej. Edhe dushet sikurse VC-të ishin të hapura dhe pa dyer. Të burgosurit ishin të detyruar të laheshin  në këto kushte të mungesës së plotë të intimitetit.

Pasi ngarkoheshin me krahë vagonët, shtyheshin po me krahë  për rreth një kilometër distancë deri në dalje të galerisë, ku ishin instaluar trimozhat, (një mekanizëm, ku zbrazeshin vagonat me mineral dhe prej aty ngarkoheshin kamionët). I burgosurit kthehej sërish në frontin e punës me vagonin bosh ose me trupat prej druri, me të cilat do të fortifikonin zonën ku kishte ndodhur shperthmi, proces që do të vijonte në fund, pasi të nxirrnin gjithë mineralin.  Rutina e përshkrimit të kësaj rruge me vagonin e mbushur me mineral dhe kthimit përsëri në front, bëhej 7 herë në çdo turn.

Në zonën e bakrit norma ditore, ishte po ashtu 7 vagonë. Duke qenë se një lopatë me mineral bakri peshonte më pak se ajo e piritit, puna rezultonte pak më e lehtë në këto zona. Po ashtu kushtet klimaterike në galeritë e bakrit ishin më të qëndrushme dhe nuk kishte luhatje të mëdha temperaturash si në zonën e piritit. Sipas të njëjtës përllogaritje,  sasia që një i burgosur ngarkonte me krahë çdo ditë, dhe shtynte vagogët dhe i zbrazte në trimozhë,  përkonte me 8 400 kilogramë bakër  në çdo turn.

Rutina e punës ishte po ashtu e njëjtë edhe në zonën e bakrit. Në fillim nxirrnin mineralin me vagonë nga fronti i punës, ku kishte ndodhur shpërthimi, pastronin  inertet, dhe pastaj vishej me armaturë  fronti i pastruar,  dhe shpoheshin vrimat për të plasur mineralin për turnin që do të vinte pas tyre.