Kjo është një pamje e mensës së të burgosurve në vitet ’70-të. Pasi kryenin ritet e mëngjesit në tualet, të burgosurit që nisnin turnin e parë, nxitonin të vinin në mensë për të ngrënë mëngjesin e  për tu nisur për në punë.   Më orën 6:00 të gjithë të burgosurit që do të punonin turni i parë, duhet të kishin mbaruar ngrënien e mëngjesit  dhe të ishin gati për tu nisur drejt galerive. Për turnin e parë, që punonte në minierë,  mëngjesi ishte supë me perime sipas stinës dhe ndonjëherë pak mish. Por kjo menu nuk aplikohej për ata që punonin në sipërfaqe apo në sektorët mbështetës, pasi ata kishin një dietë më të varfër dhe mishi për ta nuk jepej pothuajse asnjeherë.

Në galeritë e Spaçit, tragjeditë  e shkaktuara nga aksidentet ishin  të shpeshta. Aksidentet janë faktuar nga një numër i madh dokumentesh arkivore si dhe nga dëshmitë e shumta të ish të burgosurve politikë, që u detyruan ti nënshtrohen punës skllavëruese dhe  kushteve çnjerëzore në galeritë e Spaçit.  Shkaku kryesor i aksidenteve ishin kushtet teknike jashtë çdo standarti të lejuar, sepse galeritë ishin të siguruara me metoda primitive.  Këtij faktori i shtohej, sidomos në zonën ku nxirrej pirit, edhe terreni i paqëndrueshëm për shkak të natyrës së këtij minerali. Shpesh komanda e burgut për të realizuar normat e larta të nxjerrjes së mineraleve, i detyronte të burgosurit të shkonin e të punonin në fronte të rrezikshme, shpallur si të tilla edhe nga inxhinierët. Shpesh të burgosurit kundërshtonin të shkonin në këto fronte me rrezik, dhe për këtë arsye ndëshkoheshin  nga komanda. Në dhjetra dëshmi të mbledhura nga Kujto.al, dëshmitarë okularë kanë rrëfyer se në pjesën dërrmuese të aksidenteve faji ishte i komandës së burgut që i dërgonte me forcë të burgosurit të punonin në frontet që ishin rrezik shembjeje. Pas aksidenteve, të plagosurit, kryesisht mjekoheshin në ambjenet e infermierisë në kamp.  Ndërsa ata që humbnin jetën,  varroseshin nga komanda e burgut  në një terren sekret.

Realizimi i normave ishte shpesh i pamundur. Fizikisht, pak të burgosur mund ta përballonin atë ngarkesë titanike në punë.  Në shumë raste edhe gjatë shembjeve në galeri nuk gjendej mjaftueshëm mineral për të mbushur 7 vagonë. Por komanda e burgut nuk pranonte kurrë asnjë justifikim për mosrealizimin e normës. Shprehja më e përhapur në Spac në gojën e policëve ishte ‘O planin, o xhanin” (ose normën ose shpirtin), që nënkuptonte se vdekja i priste të gjithë ata që nuk i jepnin regjimit atë çfarë ju kërkohej me çdo kusht.

Në zonën nr.2 të Spaçit nxirrej pirit, ndërsa në zonën  nr.1 dhe nr.3 nxirrej bakër.  Në të gjithë  zonat norma ditore e çdo grupi, (një minator dhe dy vagoniste), ishte nxjerrja e 7 vagonave mineral, pastrimi i frontit nga inertet, vendosja e armaturave në të gjithe zonën që kishin punuar dhe hapja e vrimave  që bëhej më pas nga një minator i lirë, pra jo i burgosur ( kjo, sepse ky proces kishte lëndë plasëse  dhe për arsye sigurie, nuk i besohej kurrë një të burgosuri).  Nga ky minator i lirë, vrimat mbusheshin me lëndë plasëse dhe shpertheheshin për turnin që do të vinte pas tyre. Turni i parë  mbaronte pasi ishin mbyllur të gjithë këto procese pune prej grupit me 3 të burgosur.

Tualeti ishte stacioni parë i ritualit që vijonte zgjimin.  Pas daljes nga fjetorja, të burgosurit shkonin të gjithë për të kryer ritualet e mëngjesit.  Tualeti në vitet e para të funksionimit të kampit ishte një barakë e madhe drejtkëndëshe, ku si mure shërbenin llamarinat dhe dërrasat, ndërsa çatia ishte prej eterniti.  Pamje e saj e brendshme ishte si në këtë skicë. Në njërën anë të saj ishin VC-të, ku ata kryenin nevojat fiziologjike, të cilat ishin të hapura dhe pa dyer, duke e zhdukur plotësisht të drejtën e seicilit për intimitet. E vetmja ndarje ishte një mur i ulët  rreth një metër që ndante hapësirat mes tyre. Brenda hapësirës së një tualeti ekzistonte vetëm një gropë, ku kryenin nevojat dhe përreth saj pak çimento ku të burgosurit vinin këmbët.