Në galeritë e Spaçit, tragjeditë  e shkaktuara nga aksidentet ishin  të shpeshta. Aksidentet janë faktuar nga një numër i madh dokumentesh arkivore si dhe nga dëshmitë e shumta të ish të burgosurve politikë, që u detyruan ti nënshtrohen punës skllavëruese dhe  kushteve çnjerëzore në galeritë e Spaçit.  Shkaku kryesor i aksidenteve ishin kushtet teknike jashtë çdo standarti të lejuar, sepse galeritë ishin të siguruara me metoda primitive.  Këtij faktori i shtohej, sidomos në zonën ku nxirrej pirit, edhe terreni i paqëndrueshëm për shkak të natyrës së këtij minerali. Shpesh komanda e burgut për të realizuar normat e larta të nxjerrjes së mineraleve, i detyronte të burgosurit të shkonin e të punonin në fronte të rrezikshme, shpallur si të tilla edhe nga inxhinierët. Shpesh të burgosurit kundërshtonin të shkonin në këto fronte me rrezik, dhe për këtë arsye ndëshkoheshin  nga komanda. Në dhjetra dëshmi të mbledhura nga Kujto.al, dëshmitarë okularë kanë rrëfyer se në pjesën dërrmuese të aksidenteve faji ishte i komandës së burgut që i dërgonte me forcë të burgosurit të punonin në frontet që ishin rrezik shembjeje. Pas aksidenteve, të plagosurit, kryesisht mjekoheshin në ambjenet e infermierisë në kamp.  Ndërsa ata që humbnin jetën,  varroseshin nga komanda e burgut  në një terren sekret.

Vendi i parë i apelit në vitet e para të funksionimit të kampit ishte sheshi afër  barakës së kovaçit. Veç orareve tradicionale të numërimit të të burgosurve, kryesisht kur ktheheshin nga miniera, por edhe kur niseshin për të shkuar në punë, apeli thirrej përmes një alarmi, që i njoftonte të gjithë të burgopsurit  për tu grumbulluar në vendin e caktuar. Aty, të burgosurit, shpesh mbaheshin për orë të tëra, (dy deri në tre orë), në diell, nën shi apo edhe në ngricat kallkan në dimër. Të dënuarit duhet të qëndronin në këmbë dhe drejt, derisa ky proces të mbaronte.

Amortizimi i galerive, ishte nji prej pengesave të mëdha të procesit të punës së të burgosurve dhe shpesh në dëshmitë e tyre ata thonë se vështirësia më e madhe ishte të ngrije një vagon, kur ndodhte që të dilte nga shinat dhe të rrëzohej. I burgosuri detyrohej ta ngrinte i vetëm vagonin me forcën e shpatullave dhe pasi e rivendoste në shina e mbushte nga e para me mineralin e derdhur përtokë.

Kjo është një pamje e mensës së të burgosurve në vitet ’70-të. Pasi kryenin ritet e mëngjesit në tualet, të burgosurit që nisnin turnin e parë, nxitonin të vinin në mensë për të ngrënë mëngjesin e  për tu nisur për në punë.   Më orën 6:00 të gjithë të burgosurit që do të punonin turni i parë, duhet të kishin mbaruar ngrënien e mëngjesit  dhe të ishin gati për tu nisur drejt galerive. Për turnin e parë, që punonte në minierë,  mëngjesi ishte supë me perime sipas stinës dhe ndonjëherë pak mish. Por kjo menu nuk aplikohej për ata që punonin në sipërfaqe apo në sektorët mbështetës, pasi ata kishin një dietë më të varfër dhe mishi për ta nuk jepej pothuajse asnjeherë.

Turni quhej i përfunduar vetëm pasi hapeshin edhe vrimat dhe liheshin gati për turnin e radhës. Pas kësaj grupi prej tre të burgosurish, linte galerinë dhe përgatitej të kthehej në kamp. Turni nuk quhej i përfunduar, nëse nuk konfirmohej nga policët përgjegjës, që  të burgosurit e kishin plotesuar normën. Ndodhte jo rrallë herë që të burgosurit nuk e plotësonin dot normëm. Shkaqet ishin të shumta. Në disa raste fronti i shembur nuk kishte aq mineral sa për të plotësuar normën. Në raste të tjera të burgosurit refuzonin, nisur nga kushtet e vështira apo gjendja shëndetësore.  Nëse ata nuk kishin nxjerrë 7 vagonë mineral, detyroheshin të futeshin sërish në galeri me turnin qe vinte pas tyre.

Turni i parë fillonte në orën 7:00 dhe përfundonte në orën 15:00. Turni i dytë niste direkt pas turnit të parë nga ora 15:00 deri në orën 23:00. Ndërsa turni i tretë e niste punën në orëm 23:00 dhe e mbyllte në orën 7:00 në mëngjes. Ky cikël përsëritej çdo ditë. Brigadat i ndërronin turnet një herë në  javë.