Në Spaç, ushqimi jepej i cilësisë së dobët dhe jashtë çdo standardi. Sipas dokumenteve arkivore dhe dëshmive të shumta mbledhur mes ish- të burgosurve, regjimi ushqimor ka ndryshuar vazhdimisht. Por në të shumtën e periudhës së funksionimit të këtij kampi normat ditore për të burgosurit, që punonin në minierat e Spaçit ishte kjo: 900 gramë buk në ditë. Në mëngjes kishte supë me perime sipas stinës, e cila ndonjëherë kishte edhe pak mish.  Në drekë supë dhe një garuzhdë makarona ose oriz me pak mish. Norma ishte 40 gramë mish, por pothuajse asnjëherë nuk ua jepnin gramaturën që ishte me normë. Në mbrëmje jepej çaj dhe 20 gramë djathë të bardhë, ose në mungesë të tij 10 gramë kackavall e në kohë krize  marmallatë molle ose fiku. Turni i parë e kishte regjimin ushqimor më normal, ndërsa dy turnet e tjera e kishin kaluar çajin në mëngjes, supën në drekë dhe në darkë supën  dhe orizin ose makaronat.  Kjo ishte përshtatur me orët kur ata dilnin për në punë dhe kur ktheheshin në kamp. Disa dokumente arkivore, por edhe shumë dëshmi të ish-të burgosurve, dëshmojnë për helmimet e shpeshta të të burgosurve nga ushqimi që jepej në kamp. Në një raport të datës 27 gusht 1979,  komanda e burgut ishte ankuar për  helmimin e 150 të burgosurve. Simptomat më të përhapura ishin dhembje barku dhe të vjella.

Shpesh gjatë ndëshkimit 30 ditor në birucë, të dënuarit lidheshin këmbë e duar. Kjo ishtë  një tjetër formë torture dhe një fenomen i hasur shpesh në dëshmitë e ish të burgosurve. Duke qenë lidhur ata nuk mund të ushqeheshin vetë dhe kur në qeli kishin edhe një shok tjetër ai e ndihmonte të dënuarin për t’u ushqyer. Ndërsa kur ishin vetem, nuk mundeshin as të mbuloheshin me batanijen e hollë, që ju linin natën në qeli,  të cilën e kapnin herë me dhëmbë e herë me duart e lidhura.

Ndërkohë që dy vagonistët ngarkonin vagonët dhe bënin 7 rrugët e ferrit nëpër galeritë e piritit  apo të bakrit, i burgosuri i tjetër përgatiste trupat, me anë të të cilëve do të vishej gjithë zgavra e gërryer në zonën ku sapo ishte nxjerre minerali. E gjithë hapësira anash dhe lart në tavanin e galerisë vishej me trupa druri, të cilët çaheshin dhe gdhendeshin, që të formonin kllapa dhe kapeshin me njëri-tjetrin. Kjo veshje prej druri, e siguronte disi galerinë që të mos shembej dhe të vijonte gërmimi më tej.

Të burgosurve në Spaç ju jepeshin edhe veshjet e bugut, të cilat përdoreshin gjatë turnit të punës dhe gjatë orëve  të tjera në kamp.  Norma për çdo të burgosur përfshinte:  dy kostume doku në vit, një peliçe ngjyrë kafe (mbushur me mbeturina pambuku)  një herë në tre vjet, dy palë benevrekë (mbathje të gjata) dhe dy këmisha puplini të ashpër, që siç dëshmon ish i burgosuri  Shkëlqim  Abazi,  “ajo copë e gërryente lëkurën si letër  zumpareje”,  dy palë pece (copa katrore, material i njëjtë si i këmishave) me të cilat mbështillnin këmbët para se të vishnin çizmet, kur shkonin në minierë), një palë opinga llastiku dhe kapelë lecke si copa e peceve. Në fillim të viteve ’70 u shtua edhe një kostum pelice prej doku te mbushura brenda me mbeturina pambuku dhe qepur me tegela per të mbajtur pambukun ne brendesi. Kjo veshje ishte menduar për të përballuar të ftohtin në minierë, por ishte shumë e rëndë dhe e parehatshme për kushtet e minierës, duke ju shtuar të burgosurve një vuajtje tjetër, pasi peliçet mbi ngarkoheshin me lagështirë gjatë 8 orëve në minierë dhe kur dilnin që atje, peshonin disa fish më tepër.  Në dimër ato nuk arrin të thaheshin për të nesërmen dhe shpesh bëheshin shkak, që të  burgosurit të sëmureshin. Të burgosurve ju jepnin edhe një xhaketë doku, e veshur përsipër me një cipëz zifti që ishte në vend të mushamasë. Uniforma kishte edhe dy palë dorashka dhe dy palë çorape leshi, si dhe dy palë çizme llastiku dhe kapelë kartoni. Veshjet e punës mbaheshin në magazinën e veshjeve që ndodhej në kamp.

Nëpër fjetore, mes të burgosurve qarkullonin fshehurazi vepra të përkthyera në shqip, që komanda e kampit nuk i lejonte. Ato kopjoheshin e rikopjoheshin dhe të dënuarit i kalonin dorë më dorë për ti lexuar. Po ashtu edhe shkrimtarët dhe poetët e dënuar, kanë qarkulluar poezitë e tyre. Por në kamp shpesh policët bënin kontrolle të imtësishme e nëse kapeshin, ato ishin shkak për ridënime. Ndaj dorëshkrimet përgjithësisht fshiheshin në minierë, në vende të ndryshme, si tubat e ajrimit ose vende të veçanta krijuar nga vetë të burgosurit në armaturën e drunjtë të galerive.   Ish i burgosuri i Spaçit, Filip Janila ka lënë këtë dëshmi për fshehjen e dorëshkrimeve:

“I merrnim këto dhe kur dilnim në punë nga kampi i vogël, ku ishin kapanonet e fjetjes, dilnim te kampi i madh që ishte vendi i punës. Kur futeshim në minierë, brenda nëpër galeri, i fshihnim atje tek armaturat, që i mbushnin armaturat me dru. Atje bënim kutitë me çantë prej kartoni edhe me letër katrama nga jashtë, i bënim tamam si dollape, edhe i fshinim atje brenda”.