Kuzhina private, ju shërbente të burgosurve për të gatuar ushqimet e pakta që merrnin ng afamilja përmes të cilave plotësonin disi dietën e tyre ushqimore.  siç shpjegon ish dënuari i këtij kampi Shkëlqim Abazi, në vitet e apra të funksionimit të kampit, kjo kushinë ishte një barakë me llamarina  ku në shesh kishin sajuar disa vatra për zjarr, diku me gurë apo me tulla, e diku tjetër me kamje hekuri (strukturë hekuri me tre këmbë, mbi të cilat vendosej ena ku gatuhej). Enet, një tenxhere ose një tigan,  ishin po ashtu private, sjellë nga familja. Edhe enët, sikurse ushqimet e sjella nga familja mbaheshin në depon e ushqimeve.

Takimet me familjen bëheshin  sipas një grafiku mujor të përcaktuar nga komanda e burgut.  Të burgosurit kishin të drejtë të takonin familjaret e tyre 2 herë muaj nga 15 minuta. Po ashtu, ata mund të dërgonin në familjet e tyre 2 letra në muaj,  ndërsa telegramet dhe kartolinat lejoheshin pa kufizim. Takimet bëheshin gjithmonë në prani të policëve.

Në Spaç, ushqimi jepej i cilësisë së dobët dhe jashtë çdo standardi. Sipas dokumenteve arkivore dhe dëshmive të shumta mbledhur mes ish- të burgosurve, regjimi ushqimor ka ndryshuar vazhdimisht. Por në të shumtën e periudhës së funksionimit të këtij kampi normat ditore për të burgosurit, që punonin në minierat e Spaçit ishte kjo: 900 gramë buk në ditë. Në mëngjes kishte supë me perime sipas stinës, e cila ndonjëherë kishte edhe pak mish.  Në drekë supë dhe një garuzhdë makarona ose oriz me pak mish. Norma ishte 40 gramë mish, por pothuajse asnjëherë nuk ua jepnin gramaturën që ishte me normë. Në mbrëmje jepej çaj dhe 20 gramë djathë të bardhë, ose në mungesë të tij 10 gramë kackavall e në kohë krize  marmallatë molle ose fiku. Turni i parë e kishte regjimin ushqimor më normal, ndërsa dy turnet e tjera e kishin kaluar çajin në mëngjes, supën në drekë dhe në darkë supën  dhe orizin ose makaronat.  Kjo ishte përshtatur me orët kur ata dilnin për në punë dhe kur ktheheshin në kamp. Disa dokumente arkivore, por edhe shumë dëshmi të ish-të burgosurve, dëshmojnë për helmimet e shpeshta të të burgosurve nga ushqimi që jepej në kamp. Në një raport të datës 27 gusht 1979,  komanda e burgut ishte ankuar për  helmimin e 150 të burgosurve. Simptomat më të përhapura ishin dhembje barku dhe të vjella.

Dushet  ishin përballë me tualetet. Kryesisht në vitet e para por edhe në fazat e mëvonshme, në kamp mungonte uji i ngrohtë dhe në dushe dilte vetëm uji i akullt i malit. Të burgosurit laheshin kryesisht me ujë, të cilin e ngrohnin vetë në kazanë, në ambjentet e kuzhines private. Me këtë ujë të ngrohur jashtë në zjarr, laheshin  duke e hedhur vetë mbi trup me një enë cfarëdo që ju gjendej. Edhe dushet sikurse VC-të ishin të hapura dhe pa dyer. Të burgosurit ishin të detyruar të laheshin  në këto kushte të mungesës së plotë të intimitetit.

Pasi ngarkoheshin me krahë vagonët, shtyheshin po me krahë  për rreth një kilometër distancë deri në dalje të galerisë, ku ishin instaluar trimozhat, (një mekanizëm, ku zbrazeshin vagonat me mineral dhe prej aty ngarkoheshin kamionët). I burgosurit kthehej sërish në frontin e punës me vagonin bosh ose me trupat prej druri, me të cilat do të fortifikonin zonën ku kishte ndodhur shperthmi, proces që do të vijonte në fund, pasi të nxirrnin gjithë mineralin.  Rutina e përshkrimit të kësaj rruge me vagonin e mbushur me mineral dhe kthimit përsëri në front, bëhej 7 herë në çdo turn.