Në kampin e Spaçit, ka ekzistuar edhe një dyqan, një godinë 4m X 4m, që ishte pranë barakës së kovaçit.  Të burgosurit, duke iu referuar emrit të shitësit  e quanin dyqani i Ndues.  Dyqani ishte shtetëror, ndërsa shitësi, ishte i lirë dhe  vinte çdo ditë në kamp, për të bërë punën që i ishte caktuar. Në dëshminë e Shkëlqim Abazit  thuhet se “…në Revoltën e Spaçit të burgosurit politikë morën përsipër që mos të preket dyqani,  qoftë edhe po të  vdisnin për bukë njerëzit.  Kanë lënë roje që e ruanin rreth e përqark se mund të kishte ndonjë që mund ta sulmonte. Pra nuk është prekur“.

Në dyqan zakonisht tregtoheshin produkte ushqimore: sheqer, miell, oriz, vaj. Kishte po ashtu  edhe  pak mjete kancelarike si: laps, stilolaps, ndonjë fletore, zarf, etj.

Por si blinin të burgosurit, ku paratë fizike nuk lejoheshin në kamp? Shkëqim Abazi shpjegon në dëshminë e tij:  “Ne nuk kishim lekë, lekë fizikë. Ne kishim lekë, imagjinarë, nëse mund të themi kështu. Lekët tona ekzistonin në zyrën e llogaritarit, i cili shënonte paratë që  fitonin vetë të burgosurit me punë, ose edhe ato që sillnin familjarët. Deri më 1972 ishte në fuqi ligji që “puno sa të duash ti, shuma më e madhe që do të marrësh do të jetë deri në 180 lekë të vjetër”. Llogaritari mbante shënim  të ardhurat që ishin grumbulluar për çdo të burgosur. Para se të shkoje në dyqan do bëje porosinë tek llogaritari: dua 1 kg sheqer, 1 kg vaj, 1 kg makarona dhe ai të jepte një kupon. Hapte regjistrat atje dhe shikonte: Shkëlqim Abazi ka, po themi, 1 000 lekë. Nga 1 000 lekë do t’i zbresim 500 lekë. Dhe ngelen 500 lekë. Po të mos kishe s’të jepte kupon ai. Pra ky ishte leku që përdornim ne, kuponi..”.

Kjo është një pamje e mensës së të burgosurve në vitet ’70-të. Pasi kryenin ritet e mëngjesit në tualet, të burgosurit që nisnin turnin e parë, nxitonin të vinin në mensë për të ngrënë mëngjesin e  për tu nisur për në punë.   Më orën 6:00 të gjithë të burgosurit që do të punonin turni i parë, duhet të kishin mbaruar ngrënien e mëngjesit  dhe të ishin gati për tu nisur drejt galerive. Për turnin e parë, që punonte në minierë,  mëngjesi ishte supë me perime sipas stinës dhe ndonjëherë pak mish. Por kjo menu nuk aplikohej për ata që punonin në sipërfaqe apo në sektorët mbështetës, pasi ata kishin një dietë më të varfër dhe mishi për ta nuk jepej pothuajse asnjeherë.

Në vitet e para të fuksionimit të kampit , në vitet 1968-1971,  në Spaç ekzistonin  4 fjetore, që ishin  baraka një katëshe, prej pupuliti. Më vonë në kamp, u ngritën fjetoret tre katëshe, ku në çdo dhomë, flinin nga 35 deri në 50 të burgosur. Numri i tyre varej nga fluksi i arrestimeve dhe dënimeve politike që jepte regjimi. Rutina e  fjetoreve ishte pothuajse e njëjtë. Aty të burgosurit kalonin pjesën dërrmuese të asaj kohe që ngelej pas 8 orëve punë sfilitëse në minierat e Spaçit.  Oraret e gjumit dhe të zgjimit lidheshin ngushtësisht me sistemin tre turnësh që aplikohej  për punën në minierë.

Një dhomë ku të burgosurit flinin,  sidomos pas kalimit nga barakat njëkatëshe në fjetoret me tre kate,  siç e tregon edhe skica, ishte e mbushur me këto krevate me dy kate, (ndonjeherë edhe tre kate), të lidhura me njeri tjetrin kryesisht në formë U-je, pajisur me shkallë të drunjta për tu ngjitur në katin e sipërm. Të burgosurit e ndanin hapësirën e përbashkët, pa pasur ndarje mes dyshekëve. Kur numri i të burgosurve shtohej, seicilit i ngushtohej ajo pak hapësire për t’i lënë vend edhe të burgosurit të ri që vinte.

Në ato pak momente të lira që mbeteshin, pas rutinës, që ndiqnin të burgosurit pasdite me kthimin në kamp, lejohej edhe ajo që  quhej ajrim, ose shetitje, që më së shumti bëhej në taracën mbi banjot, aty ku  zhvillohej edhe apeli. Aty bëheshin edhe bisedat më të lirshme, pasi veshi i spiunit nuk arrinte të kapte frazat, që ata shkëbenin me njëri-tjetrin, siç ndodhte rëndom në dhomat e fjetjes.

Në vitet e para të funksionimit të kampit, mensa shërbente vetëm si kuzhinë, ku përgatitej ushqimi i të burgosurve. Këta të fundit merrnin  enët personale, tas dhe lugë alumini dhe merrnin racionin që u takonte tek kuzhina e kampit. Ngaqë ushqimi ishte shumë i varfër, të burgopsurit herë pas herë gatuanin edhe vetë diçka tek baraka që quhej kuzhina private, një kthinë e vogël, ku ndiznin zjarrin e mbi tre gurë ose një palë kamje, vendosnin ndonjë tenxhere a tigan të vjetër që ua kishin sjellë familjarët dhe aty gatuanin diçka prej ushqimeve që lejoheshin të sillin familjet e tyre.  Kuzhina private dhe konsumimi i ushqimeve që vinin nga familja vijoi pothuajse gjatë gjithë periudhës që kampi ishte funksional dhe shumë dëshmitaërë thonë se ky ushqim që ju dërgonte familja i mbajti gjallë dhe ju shpëtoi jetën.