Në fund të vitit 1952 dhe në fillim të vitit 1953, kampi nr.3 (më pas merr numrin 5) me tela me gjemba i Cërrikut u zhvendos në fabrikën e tullave në Tiranë. Të internuarit e këtij kampi u përdorën për ndërtimin e rafinerisë së atij qyteti të ri, por nuk qëndruan për shumë kohë këtu.
Për arsye se kampi i Tepelenës nuk ishte kamp i punës së detyruar (sepse nuk kishte ndonjë vepër të planifikuar aty), personat më të aftë nga ky kamp, u zhvendosën fillimisht në kantierin nr.216 Vlorë e më pas në kampin që u ngrit pranë fabrikës së tullave në Tiranë. Vendi i ri i përzgjedhur si vend pune, fabrika e tullave, ishte buzë lumit të Tiranës disa qindra metra larg urës së Kamzës.
Puna këtu ishte me turne, çdo turn e kishte normë të prodhonte 20.000 tulla. Në raportin e datës 2.2.1953 të Degës së Kampeve dhe Burgjeve, ndër të tjera thuhej: “Të aftët për punë u sollën të gjithë për të punuar në fabrikën e tullave në Tiranë dhe ato që s’kishin kondita për të punuar u grumbulluan të gjithë në kampin nr.4 Tepelenë”. Në këtë kohë përllogariteshin rreth 1.000 të internuar.